((( ခါးတဲ့ေခတ္ )))
((( ခါးတဲ့ေခတ္ )))
သူ ့အပင္ထဲက ခုန္ထြက္လာတဲ့ အရိပ္ေကာင္းေအာက္မွာ
ကႏၱာရဘဝျဖတ္သန္းလာရတဲ့အပူမ်ားအာ
အပူ အပူခ်င္း ေအးျမႏႊဲေပ်ာ္ေစတာ
လူတို ့ကိုယ္တိုင္
ပတ္သက္ ျမင္ထားခဲ့ဖူးတဲ့ ကမၻာပဲ
လူ ့ရင္ထဲက ခုန္ထြက္လာတဲ့
စိတ္ေကာင္းေအာက္မွာ
ဒဏ္ရာရဘဝဇတ္လမ္းမွာကတဲ့လူသားအား
လူ လူခ်င္း ေဖးမတြဲေခၚေနတာ
လူတို ့ကိုယ္တိုင္
ပတ္သက္ သင္ၾကားခဲ့ဖူးတဲ့ ကဗ်ာပဲ
သစ္ပင္လည္း ေသခဲ့တယ္
လူလည္းေသ ေသခဲ့တယ္
ေလညွင္း နဲ ့ ေနအလင္းကေတာ့
ေသလူနဲ ့သူ ့တို ့ရဲ ့အေၾကာင္းကို
ေျပာဆိုဖို ့ ေနခဲ့တယ္
သဘာဝေလညွင္းထဲက
လူ ့သမိုင္းေကာင္းကို ၾကားလား
သဘာဝေနအလင္းထဲက
လူ ့သမိုင္းေၾကာင္းကို ၾကားလား
က်န္ခဲ့ရွာတဲ့ ကမၻာေဟာင္းဟာ
ျပန္လွည့္္မလာတဲ့ ကဗ်ာေကာင္းပါ
ျဖစ္ခဲ့ၾကတဲ့ အတိတ္သမိုင္းဟာ
ျမင့္ျမတ္ျခင္းနဲ ့လွေနကာ
ပစၥကၡရဲ ့ စိတ္ရိုင္းဟာ
ညစ္ပတ္တြင္းနက္က်ေနတာ
တိမ္ပ်က္၍ေကာလာတဲ့
လူ ့သုတ္စအတြင္းရွိ ဇ မွာ
အခ်ိန္နဲ ့ေရြ ့ေမ်ာလာတဲ့
သူ ့ယုတ္ပတ္ျခင္း၏ အစဟာ
ပို ပို သန္မာလာလို ့ပဲ
က်န္ခဲ့ရွာတဲ့ ကဗ်ာေဟာင္းဟာ
ျပန္လွည့္မလာတဲ့ ကမၻာေကာင္းပါ
ကဗ်ာအသစ္မွာ ကမၻာညစ္လာရ
အညစ္အလွအား ခ်စ္တတ္သြားရန္
ရင္ကိုဖြင့္ စိတ္ကို အစစ္အမွန္ထား
အပင္ကိုလႊင့္ ထိပ္ကို အျမင့္ပ်ံသြား
အဆိပ္မ်ိဳရင္ ခါးရဲ ့
အခါး အခါးခ်င္း
အားသြင္းတတ္ဖို ့ေတာ့ လိုတယ္။ ။
သုအိုင္စံ
၁၃-၁၀-၂၀၁၆
Comments
Post a Comment